Jarenlang met verkeerde diagnoses rondgelopen

[Fabienne]

Herkenbaar? Ik ben op mijn 23e met een zware burn-out thuis komen te zitten. Ik studeerde net 3e jaars HBO Personeel en Management toen de emmer dusdanig overliep dat ik het niet langer meer trok.
Vanuit mijn toenmalige stageplek hebben ze mij toen begeleid richting hulpverlening (ik liep toevallig stage bij een bedrijf die met gehandicapten en mensen met een geestelijke beperking/stoornis werkten en hun begeleiden).
Echter, eenmaal in de hulpverlening werd ik van de ene diagnose in de andere geworpen en elke behandeling stagneerde uiteindelijk omdat ik, naar hun zeggen, star was en niet openstond voor behandeling
Mijn eerste etiket was uiteraard burn-out met zware depressie, daarna borderline, weer later bipolaire stoornis en tot slot schizoïde persoonlijkheidsstoornis in 2011.
Op aanraden van Riagg psycho-therapie gaan volgen voor mijn schizoïde stoornis maar mijn toenmalige particuliere psycho-therapeute had al na het eerste gesprek geschoten dat ik wel eens autisme kon hebben Zij heeft mij toen doorverwezen naar een instelling die heel veel met autisten werkt (AmaCura) en de psychiater daar is gespecialiseerd in autisme spectrum stoornissen.
Zo gezegd, zo gedaan...en al bij het eerste gesprek werd het vermoeden van mijn therapeute bevestigd.
Sinds 2012 dus eindelijk erkenning voor mijn beperking! En niet zo gek dat het ASS is, want het zit degelijk bij ons in de familie alleen is er nooit iemand het diagnose traject in geweest, dus was er ook niks bekend hierover in ons gezin...
Al met al heb ik dus ruim 17 jaar verkeerde diagnoses gehad, verkeerde hulpverlening en verkeerde behandelingen...het heeft een hele impact gehad op mijn leven, dat kan ik je wel vertellen

Nu, op mijn 43e, ben ik nog steeds zoekende naar de persoon die ik in werkelijkheid ben...en niet die persoon die toneel speelt om haar hoofd boven water te kunnen houden en mee te kunnen draaien in deze chaotische wereld...

[ClaudiaVD]

Wat erg Fabienne. Ik zit pas in mijn eerste traject dus weet niet hoe het moet zijn als je al zo lang probeert om een goede diagnose en hulp te vinden? Ik vind dit eerste traject al lang duren laat staan als ik al meerdere trajecten zou hebben moeten doorlopen? Lijkt me beslist niet makkelijk als je binnen in weet dat een diagnose niet klopt maar je vind nergens gehoor :/ Ik kan gelukkig ook nog werken al is het parttime wat ik werk. Hoe ga je er nu mee om dan?

[Fabienne]

We zijn inmiddels al weer bijna 4 jaar verder maar ik kan helaas niet zeggen dat er nu veel ten positieve is veranderd? De frustraties, de overprikkelingen, de extreme vermoeidheid, de sombere gevoelens...het is er nog steeds en het lijkt dit jaar heftiger dan de afgelopen jaren?
Normaal ervaar ik in de zomermaanden meer energie, meer plezier en minder last van somberheid, maar het lijkt alsof ik er in blijf hangen?

Tuurlijk zijn er ook wel dingen verbeterd, met name de erkenning die ik nu heb, maar dat maakt het leven toch niet makkelijker want tot 2012 heb ik mij altijd aangepast aan anderen en dat gedrag is verweven met mijn persoonlijkheid en dat leer je niet 123 af...mensen die mij al lang kennen eisen min of meer mijn oude gedrag want zo ben ik toch altijd geweest, waarom zou dat dan nu moeten veranderen...ze hebben geen benul hoeveel energie het mij allemaal kost en ik kan het ook niet uitleggen want ze snappen het immers niet

Aan de ene kant ben ik dus blij met de diagnose, maar aan de andere kant ervaar ik dus niet een grote verbetering of vooruitgang...